Kάλεσμα στη συγκέντρωση στην ιταλική πρεσβεία
Την 1.5.2015, φοιτητές από την Αθήνα κατά τη διάρκεια ταξιδιού τους συμμετείχαν σε διαδήλωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στο Μιλάνο. Η συγκεκριμένη διαδήλωση είχε ως κεντρικό θέμα την εναντίωση στη διοργάνωση της διεθνούς έκθεσης Εxpo 2015, η οποία είχε εγκαίνια την ίδια μέρα.

Στις 2.5.2015, την επόμενη δηλαδή μέρα, 5 από τους φοιτητές προσήχθησαν από την ιταλική αστυνομία στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών, με μόνο κριτήριο την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο, σε μία καφετέρια όπου καθόντουσαν. Έπειτα από πολλές ώρες κράτησης χωρίς παρουσία διερμηνέα, τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες..
Λίγα λόγια όμως για την Εxpo Milano και το Μιλάνο της Εxpo..

Πρόκειται για μία διεθνή έκθεση που διοργανώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, σε διαφορετική πόλη κάθε φορά, και αποτελεί «ευκαιρία να μοιραστούν τεχνολογίες, καινοτομίες και ανακαλύψεις», ενώ στη φετινή έκθεση θέμα ήταν υποτίθεται η αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης που ”μας αφορά όλους”. Ποιος όμως θα είναι εκεί για να μοιραστεί τεχνολογίες και ποιοι είναι αυτοί που υφίστανται την επισιτιστική κρίση στο μεγαλείο της; Στην έκθεση λαμβάνουν μέρος βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις και αυτοί που πεινάν βρίσκονται σίγουρα έξω από αυτή. Οι ίδιοι λοιπόν που παριστάνουν ότι νοιάζονται και δίνουν συμβολικά ψίχουλα (είτε είναι κράτη είτε εταιρείες) για την αντιμετώπιση της πείνας, είναι οι ίδιοι που ξοδεύουν εκατομμύρια ευρώ για την διοργάνωση της Εxpo και που εκμεταλλεύονται το φθηνό και συχνά απλήρωτο εργατικό δυναμικό των αναπτυσσόμενων χωρών -και όχι μόνο- για να παράγουν κέρδος. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβει κανείς ότι η έκθεση αυτή στ’ αλήθεια πρόκειται για μία συνάντηση αφεντικών από όλο τον κόσμο για την ανταλλαγή τεχνικών και ιδεών αλλά και κλείσιμο συμφωνιών που θα αυξήσουν τα κέρδη τους.

Στην πόλη που υποδέχεται την έκθεση αυτή «δίνεται η ευκαιρία να αναδείξει αρχιτεκτονικά έργα ή καλλιτεχνικά κινήματα, να αλλάξει το πρόσωπο της, να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και να προσελκύσει περισσότερους τουρίστες». Κάπως έτσι και το Μιλάνο είχε μπει σε τροχιά αναπλάσεων καιρό πριν τα εγκαίνια της έκθεσης, «καθαρίζοντας» την πόλη από ό,τι δεν ταίριαζε με το ευρωπαϊκό της προφίλ, είτε πρόκειται για καταλήψεις στέγης είτε για εκτόπιση κατοίκων από τις φτωχογειτονιές της πόλης. Γιατί είναι προφανές ότι οι αναπλάσεις δεν έρχονται αν δε διώξουν κάτι. Ένα παράδειγμα για να καταλάβει κανείς το μέγεθος των αλλαγών που επιφέρει η εν λόγω έκθεση στην εκάστοτε πόλη που την φιλοξενεί είναι ο πύργος του Άιφελ, ο οποίος χτίστηκε ενόψει της expo 1889 και της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γαλλική επανάσταση. Γίνεται προφανές λοιπόν ότι η εναντίωση σε μία τέτοια γιορτή του κεφαλαίου δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη από την πλευρά του ιταλικού κράτους, το οποίο με αυτές τις προσαγωγές θέλει να κάνει επίδειξη δύναμης και ουσιαστικά να προασπίσει την συνεργασία του διεθνούς κεφαλαίου για την απρόσκοπτη κερδοφορία του σε βάρος κοινωνικά και οικονομικά καταπιεσμένων.

Με αυτά φτάνουμε στις 12.11.2015 όπου οι ελληνικές αρχές εισβάλλουν στα σπίτια των 5 προσαχθέντων φοιτητών και τους συλλαμβάνουν δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης που εξέδωσε η εισαγγελική αρχή του Μιλάνο, με το οποίο ζητά τη σύλληψη και έκδοσή τους στην Ιταλία, λόγω της συμμετοχής τους στη διαδήλωση. Να τονιστεί εδώ οτι αν εκδοθούν στην Ιταλία θα αντιμετωπίσουν κατηγορίες για κακούργημα με βάση τον ιταλικό τρομονόμο που προβλέπει ποινές μέχρι και 15 έτη φυλάκισης.

Οι πρωτοφανείς αυτές διώξεις επιδιώκουν να καταστείλουν το κίνημα που δημιουργήθηκε ενάντια στην Εxpo -αξίζει να αναφερθεί ότι η πορεία αυτή ήταν από τις μεγαλύτερες της τελευταίας δεκαετίας για το Μιλάνο- αλλά και κατά κάποιο τρόπο να διατηρήσουν καθαρή τη βιτρίνα της πόλης με τη δικαιολογία ότι «ξένοι έρχονται και διαδηλώνουν, εδώ είναι όλοι ήσυχοι». Ακόμα, το ευρωπαικό ένταλμα σύλληψης, το οποίο θεσμοθετήθηκε πρόσφατα, δηλώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η ‘’ευρωπαϊκή ενοποίηση’’ είναι πρώτα από ολά ενοποίηση της επίθεσης των επιμέρους ευρωπαίων καπιταλιστών (οι οποίοι προφανώς εξακολοθούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μεγαλύτερη κερδοφορία) πάνω στους εργαζόμενους και συνολικά τους καταπιεζόμενους της Ευρώπης.

Απέναντι στην ‘’ευρωπαική ολοκλήρωση’’ και στο ολοκληρωτικό καθεστώς στο οποίο συμβάλλει, ας προτάξουμε την αλληλεγγύη και τους συλλογικούς αγώνες. Ως φοιτητές, αναγνωρίζουμε στις διώξεις των 5 συναδέλφων μας, διώξεις ενάντια σε κάθε αγώνα (φοιτητικό, εργατικό, περιβαλλοντικό, κλπ) που ξεσπάει εναντίον του κεφαλαίου, διώξεις που μπορούν να στραφούν εναντίον και σε εμάς στο άμεσο μέλλον. Τίποτα λιγότερο λοιπόν απο την αμέριστη αλληλεγγύη μας και τον αγώνα με κάθε μέσο για το μπλοκάρισμα της έκδοσης των 5 φοιτητών στην Ιταλία!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/11 ΣΤΙΣ 10.30 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑ ΕΜΠ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 24/11 ΣΤΙΣ 18.00 ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Αυτόνομο Σχήμα Τοπογράφων

Περισσότερα από 100 χρόνια μετά τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας στην Ελλάδα, κράτος και κεφάλαιο δείχνουν τα δόντια τους…

Το καλοκαίρι του 2013, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ψηφίζει το νόμο 4177/2013 που δίνει τη δυνατότητα στα εμπορικά καταστήματα να ανοίγουν 8 Κυριακές το χρόνο (ή και τις 52, υπό προϋποθέσεις). Την ψήφιση του νόμου διαδέχτηκαν η προσπάθεια εφαρμογής του (στα πλαίσια τόσο των 8 όσο και των 52 Κυριακών), οι «αντιδράσεις» της τότε αριστερής αντιπολίτευσης και οι προεκλογικές εξαγγελίες της για κατάργηση του νόμου, η ψήφιση νόμου την άνοιξη του 2014 για πλήρη «απελευθέρωση» ωραρίων σε τουριστικές περιοχές, η κατάργηση του μέτρου για τις 52 Κυριακές από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Σήμερα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει το έργο της προηγούμενης, διατηρώντας το νόμο για τις 8 Κυριακές, ενώ στο πλαίσιο του «Μνημονίου 3», επανέρχονται οι «52 Κυριακές» που προσωρινά είχε καταργήσει το ΣτΕ.

Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι ένα ακόμα κομμάτι της υποτίμησης της εργασίας μας και των ζωών μας, γενικότερα…

Οι μειώσεις των μισθών, οι καθυστερήσεις στην καταβολή τους ή και η μη καταβολή αυτών, η ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι -εκδικητικές πολλές φορές- απολύσεις, η ορθοστασία, οι επικίνδυνες συνθήκες εργασίας, οι σεξιστικές συμπεριφορές των αφεντικών κ.ά., αποτελούν κάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια της υποτίμησης της εργασίας μας και κατ’ επέκταση, των ζωών μας. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (ισοδύναμα: η θέσπιση της εργασίας 7 ημέρες τη βδομάδα) έρχεται να συμβάλει περαιτέρω στην υποτίμηση αυτή. Μας γίνεται πλέον ξεκάθαρο με τον πιο εμφανή τρόπο, ότι για τα αφεντικά, δεν είμαστε παρά «μηχανές» για την παραγωγή του κέρδους τους. Γι’ αυτούς, ας πάει λοιπόν στο διάολο και η όποια ανάγκη για το λιγοστό ελεύθερο χρόνο της Κυριακής ή για ξεκούραση, έπειτα από ένα 6ήμερο εργασίας. Για το κράτος έκτακτης ανάγκης που μας έχει επιβληθεί στα χρόνια της κρίσης τους, η κατάργηση ακόμα και των βασικών μας εργασιακών δικαιωμάτων δε μπορεί παρά να είναι εφικτή και αναγκαία. Η οξυμένη επίθεση των αφεντικών και του κράτους τους, δε δίνει απλώς μια προσωρινή λύση στην κρίση τους αλλά έρχεται να εδραιώσει ένα σκληρότερο, φιλελεύθερο καθεστώς που θα εξασφαλίζει τη μακροχρόνια κερδοφορία τους. Έρχεται να φέρει την… εθνική ανάπτυξη, καθώς και μια αναδιανομή της πίτας του κεφαλαίου προς όφελος των λιγότερων (μεγάλων εμπορικών ομίλων, πολυεθνικών).

*Απελευθερωμένα ωράρια*, *εθνική ανάπτυξη*, *ευρωπαικά πλαίσια*, *θέσεις εργασίας* και άλλες ιστορίες…

Η ρητορική των αφεντικών, των ΜΜΕ και των «αγανακτισμένων» πελατών της Κυριακής αποτελείται από μια «σούπα» (νεο)φιλελεύθερων επιχειρημάτων. Από τη μεριά μας, γνωρίζουμε ότι η «ελευθερία» των καταστηματαρχών να ανοίγουν τα μαγαζιά τους όποτε θέλουν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την καταπάτηση των ελευθεριών των εργαζομένων, των οποίων τα ωράρια εργασίας έχουν γίνει «λάστιχο». Η εθνική ανάπτυξη που ευαγγελίζονται τα αφεντικά δεν είναι παρά η καπιταλιστική τους ανάπτυξη, τα κόστη
της οποίας επωμίζονται οι εργαζόμενοι (με μειώσεις μισθών, καταπάτηση δικαιωμάτων κλπ). Οι ευρωπαϊκές πολιτικές με τις οποίες «πρέπει επιτέλους να εναρμονιστεί και η Ελλάδα» δεν αφορούν παρά μόνο τα σκληρότερα φιλελεύθερα μέτρα, όπως την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (που παρεμπιπτόντως, δεν έχει καταργηθεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες). Όσο για τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργούσε το μέτρο, τα αφεντικά όχι απλώς προτιμούν το ξεζούμισμα των υπαρχόντων και ήδη εκπαιδευμένων εργαζόμενων, αλλά στην πλειοψηφία των καταστημάτων που άνοιξαν τις Κυριακές, δεν πληρώθηκε η προσαύξηση που ορίζει ο νόμος.

Η αλληλεγγύη, όπλο των εργατών…

Υπάρχει όμως ένας κόσμος που αρνείται να συμμορφωθεί στις επιταγές του κεφαλαίου. Είναι ο κόσμος που συντονίζεται και οργανώνεται συλλογικά για να υπερασπιστεί τα εργατικά του συμφέροντα. Ο κόσμος που πραγματοποιεί απεργίες και τις περιφρουρεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της τάξης του. Ο κόσμος της εργασίας/ανεργίας που αντιλαμβάνεται τα ταξικά του συμφέροντα στον πόλεμο που έχουν κηρύξει τα αφεντικά και δείχνει την έμπρακτη αλληλεγγύη του σε κάθε εργατικό αγώνα. Ο κόσμος που εργάζεται στον κλάδο του εμπορίου και αρνείται να δουλέψει Κυριακή. Αλλά και ο κόσμος που αντιλαμβάνεται το δίκιο του αγώνα των εργαζομένων στον κλάδο του εμπορίου και επιλέγει να μην ψωνίσει την Κυριακή.

Η δική μας θέση ως φοιτητές, στον αγώνα των εμπορουπαλλήλων…

Παίρνουμε την επιλογή να υπερασπιστούμε τους εμποροϋπαλλήλους, επειδή ως φοιτητές και μελλοντικοί -ή και τωρινοί- εργαζόμενοι, έχουμε κοινά υλικά συμφέροντα. Και είναι φανερό ότι πολλοί από εμάς βιώνουμε ή θα βιώσουμε την επίθεση των αφεντικών πάνω στον ελεύθερο χρόνο και στους μισθούς μας. Συνεπώς, οφείλουμε να σταθούμε ταξικά αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων του εμπορίου, όχι μόνο με το (αυτονόητο) «Δεν ψωνίζουμε τις Κυριακές» αλλά και συμμετέχοντας στις απεργιακές περιφρουρήσεις-συγκεντρώσεις που καλεί το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

Κυριακή 1η Νοέμβρη, 13:00, Απεργιακή Διαδήλωση, Ερμού (Σύνταγμα)

ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ-ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ

Όσες και όσοι τρώμε στη λέσχη, λογικά θα έχουμε παρατηρήσει κάποιες αλλαγές τον τελευταίο καιρό. Το φαΐ έγινε γκουρμέ (κι ας μειώθηκε στο μισό), οι αφίσες αντικαταστάθηκαν από κυριλέ επιγραφές, χωράς πλέον να κάτσεις στις καρέκλες και γενικά όλα θυμίζουν ένα κανονικό εστιατόριο. Όμως, άλλο να τρως στη λέσχη και άλλο να δουλεύεις εκεί. Από τη στιγμή που η εταιρία catering «γευσήνους» (από τις μεγαλύτερες στη χώρα και με πελάτες από πανεπιστήμια μέχρι εγκαταστάσεις του Ν.Α.Τ.Ο.) ανέλαβε την σίτιση στο πολυτεχνείο, οι εργαζόμενες/οι στη λέσχη αντιμετωπίζουν μια διαφορετική καθημερινότητα. Συνεχής επιτήρηση από αφεντικά και επιστάτες, εργοδοτική τρομοκρατία, μισθοί πείνας, απειλές για απολύσεις με την παραμικρή αφορμή και φυσικά για περιθώριο διεκδικήσεων ούτε λόγος.

Κερασάκι στην τούρτα της εργασιακής εκμετάλλευσης αποτελεί η απόλυση της εργαζόμενης Β. από την «γευσήνους» πριν από λίγες μέρες…

Όλα αυτά δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά τον κανόνα στις εργασιακές συνθήκες σε κάθε εργολαβία, είτε είναι εντός είτε εκτός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Αυτή την κατάσταση βιώνουν οι εργαζόμενες στην καθαριότητα των σχολών τόσα χρόνια. Όσο κι αν θέλουμε να βλέπουμε απλά καθαρές ή βρώμικες σχολές, νόστιμο η όχι φαγητό στη λέσχη, από πίσω κρύβεται εκμετάλλευση, «μαύρη» και απλήρωτη εργασία, τραμπουκισμοί και μαφιόζικες πρακτικές (με χαρακτηριστική την επίθεση με βιτριόλι στην Κ. Κούνεβα). Και κάπως έτσι, οι εργολαβίες «συμφέρουν», αφού οι εργαζόμενοι πληρώνονται λιγότερο και με τον φόβο που τους καλλιεργούν τα αφεντικά εξασφαλίζουν την υποταγή τους. Αυτή είναι η επιτυχημένη συνταγή των εργολαβιών.

…έξω απ’ τις σχολές μας κάθε εργολαβία

Αυτά εμείς δεν τα τρώμε!

Η εν λόγω εταιρεία κερδίζει 1.8 ευρώ την ημέρα ανά κάρτα σίτισης (περίπου 38000 μόνο για τον Απρίλη 2015). Έτσι, βλέπουμε τα κέρδη της «γευσήνους» να αυξάνονται, στις πλάτες των εργαζομένων, χρόνο με το χρόνο με ετήσιο τζίρο που ανέρχεται στα 24 εκ. Ευρώ (2014). Αυτά τα κέρδη βγαίνουν και πάνω στις πλάτες των φοιτητών, αλλά και όσων κινούνται στους χώρους των σχολών. Αρνούμαστε η αυτονόητη ανάγκη για σίτιση να γίνεται πεδίο κερδοφορίας για τα αφεντικά, συνεπώς αρνούμαστε να πληρώνουμε ή να βγάλουμε κάρτα σίτισης. Υπερασπιζόμενοι τον κοινωνικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου, διεκδικούμε δωρεάν σίτιση για όλους είτε είναι φοιτητές είτε εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες, άστεγοι, κλπ.

Αντιλαμβανόμενοι τους εαυτούς μας σαν κομμάτι της εργατικής τάξης, στεκόμαστε στο πλευρό των εργαζομένων είτε βρίσκονται στους χώρους που κινούμαστε και δραστηριοποιούμαστε είτε όχι.

ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ Β.
ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΑΜΕΙΩΝ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ
ΠΕΜΠΤΗ 4/6 ΣΤΙΣ 12.30

Αυτόνομο Σχήμα Τοπογράφων