Περισσότερα από 100 χρόνια μετά τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας στην Ελλάδα, κράτος και κεφάλαιο δείχνουν τα δόντια τους…
Το καλοκαίρι του 2013, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ψηφίζει το νόμο 4177/2013 που δίνει τη δυνατότητα στα εμπορικά καταστήματα να ανοίγουν 8 Κυριακές το χρόνο (ή και τις 52, υπό προϋποθέσεις). Την ψήφιση του νόμου διαδέχτηκαν η προσπάθεια εφαρμογής του (στα πλαίσια τόσο των 8 όσο και των 52 Κυριακών), οι «αντιδράσεις» της τότε αριστερής αντιπολίτευσης και οι προεκλογικές εξαγγελίες της για κατάργηση του νόμου, η ψήφιση νόμου την άνοιξη του 2014 για πλήρη «απελευθέρωση» ωραρίων σε τουριστικές περιοχές, η κατάργηση του μέτρου για τις 52 Κυριακές από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Σήμερα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει το έργο της προηγούμενης, διατηρώντας το νόμο για τις 8 Κυριακές, ενώ στο πλαίσιο του «Μνημονίου 3», επανέρχονται οι «52 Κυριακές» που προσωρινά είχε καταργήσει το ΣτΕ.
Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι ένα ακόμα κομμάτι της υποτίμησης της εργασίας μας και των ζωών μας, γενικότερα…
Οι μειώσεις των μισθών, οι καθυστερήσεις στην καταβολή τους ή και η μη καταβολή αυτών, η ανασφάλιστη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι -εκδικητικές πολλές φορές- απολύσεις, η ορθοστασία, οι επικίνδυνες συνθήκες εργασίας, οι σεξιστικές συμπεριφορές των αφεντικών κ.ά., αποτελούν κάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια της υποτίμησης της εργασίας μας και κατ’ επέκταση, των ζωών μας. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (ισοδύναμα: η θέσπιση της εργασίας 7 ημέρες τη βδομάδα) έρχεται να συμβάλει περαιτέρω στην υποτίμηση αυτή. Μας γίνεται πλέον ξεκάθαρο με τον πιο εμφανή τρόπο, ότι για τα αφεντικά, δεν είμαστε παρά «μηχανές» για την παραγωγή του κέρδους τους. Γι’ αυτούς, ας πάει λοιπόν στο διάολο και η όποια ανάγκη για το λιγοστό ελεύθερο χρόνο της Κυριακής ή για ξεκούραση, έπειτα από ένα 6ήμερο εργασίας. Για το κράτος έκτακτης ανάγκης που μας έχει επιβληθεί στα χρόνια της κρίσης τους, η κατάργηση ακόμα και των βασικών μας εργασιακών δικαιωμάτων δε μπορεί παρά να είναι εφικτή και αναγκαία. Η οξυμένη επίθεση των αφεντικών και του κράτους τους, δε δίνει απλώς μια προσωρινή λύση στην κρίση τους αλλά έρχεται να εδραιώσει ένα σκληρότερο, φιλελεύθερο καθεστώς που θα εξασφαλίζει τη μακροχρόνια κερδοφορία τους. Έρχεται να φέρει την… εθνική ανάπτυξη, καθώς και μια αναδιανομή της πίτας του κεφαλαίου προς όφελος των λιγότερων (μεγάλων εμπορικών ομίλων, πολυεθνικών).
*Απελευθερωμένα ωράρια*, *εθνική ανάπτυξη*, *ευρωπαικά πλαίσια*, *θέσεις εργασίας* και άλλες ιστορίες…
Η ρητορική των αφεντικών, των ΜΜΕ και των «αγανακτισμένων» πελατών της Κυριακής αποτελείται από μια «σούπα» (νεο)φιλελεύθερων επιχειρημάτων. Από τη μεριά μας, γνωρίζουμε ότι η «ελευθερία» των καταστηματαρχών να ανοίγουν τα μαγαζιά τους όποτε θέλουν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την καταπάτηση των ελευθεριών των εργαζομένων, των οποίων τα ωράρια εργασίας έχουν γίνει «λάστιχο». Η εθνική ανάπτυξη που ευαγγελίζονται τα αφεντικά δεν είναι παρά η καπιταλιστική τους ανάπτυξη, τα κόστη
της οποίας επωμίζονται οι εργαζόμενοι (με μειώσεις μισθών, καταπάτηση δικαιωμάτων κλπ). Οι ευρωπαϊκές πολιτικές με τις οποίες «πρέπει επιτέλους να εναρμονιστεί και η Ελλάδα» δεν αφορούν παρά μόνο τα σκληρότερα φιλελεύθερα μέτρα, όπως την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (που παρεμπιπτόντως, δεν έχει καταργηθεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες). Όσο για τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργούσε το μέτρο, τα αφεντικά όχι απλώς προτιμούν το ξεζούμισμα των υπαρχόντων και ήδη εκπαιδευμένων εργαζόμενων, αλλά στην πλειοψηφία των καταστημάτων που άνοιξαν τις Κυριακές, δεν πληρώθηκε η προσαύξηση που ορίζει ο νόμος.
Η αλληλεγγύη, όπλο των εργατών…
Υπάρχει όμως ένας κόσμος που αρνείται να συμμορφωθεί στις επιταγές του κεφαλαίου. Είναι ο κόσμος που συντονίζεται και οργανώνεται συλλογικά για να υπερασπιστεί τα εργατικά του συμφέροντα. Ο κόσμος που πραγματοποιεί απεργίες και τις περιφρουρεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της τάξης του. Ο κόσμος της εργασίας/ανεργίας που αντιλαμβάνεται τα ταξικά του συμφέροντα στον πόλεμο που έχουν κηρύξει τα αφεντικά και δείχνει την έμπρακτη αλληλεγγύη του σε κάθε εργατικό αγώνα. Ο κόσμος που εργάζεται στον κλάδο του εμπορίου και αρνείται να δουλέψει Κυριακή. Αλλά και ο κόσμος που αντιλαμβάνεται το δίκιο του αγώνα των εργαζομένων στον κλάδο του εμπορίου και επιλέγει να μην ψωνίσει την Κυριακή.
Η δική μας θέση ως φοιτητές, στον αγώνα των εμπορουπαλλήλων…
Παίρνουμε την επιλογή να υπερασπιστούμε τους εμποροϋπαλλήλους, επειδή ως φοιτητές και μελλοντικοί -ή και τωρινοί- εργαζόμενοι, έχουμε κοινά υλικά συμφέροντα. Και είναι φανερό ότι πολλοί από εμάς βιώνουμε ή θα βιώσουμε την επίθεση των αφεντικών πάνω στον ελεύθερο χρόνο και στους μισθούς μας. Συνεπώς, οφείλουμε να σταθούμε ταξικά αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργαζομένων του εμπορίου, όχι μόνο με το (αυτονόητο) «Δεν ψωνίζουμε τις Κυριακές» αλλά και συμμετέχοντας στις απεργιακές περιφρουρήσεις-συγκεντρώσεις που καλεί το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Κυριακή 1η Νοέμβρη, 13:00, Απεργιακή Διαδήλωση, Ερμού (Σύνταγμα)
ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ-ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ